Messerschmitt Bf 109
Messerschmitt Bf 109 E to wersja będąca podstawą niemieckiego lotnictwa we wrześniu 1939 roku. Był on w kampanii wrześniowej przeciwnikiem polskiego PZL P-11c. W jednostkach pojawił się z początkiem 1939 roku. Myśliwiec ten górował osiągami nad używanymi przez polską armię PZL P-11.
Osiągami mógł się z nim równać jedynie PZL P-37 Łoś, ale był to bombowiec.
Na filmie Messerschmitt Bf 109E w wirtualnym locie nad współczesnym wirtualnym Berlinem.
Messerschmitt Me 109 był to lekki myśliwiec o prostej konstrukcji. Posiadał kadłub o konstrukcji półskorupowej, o przekroju owalnym. Płat o konstrukcji całkowicie metalowej, wolnonośny, jednodźwigarowy. Pokrycie pracujące, gładko nitowane. Stateczniki kryte blachą, stery płótnem. Podwozie chowane hydraulicznie. Silnik w wersji E to Daimler-Benz DB 601 A-1.
Dane techniczne Messerschmitt Bf 109E
- Rozpiętość: 9,90 m
- Długość: 8,70 m
- Powierzchnia nośna: 16,4 m2
- Masa płatowca: 2010 kg
- Maksymalna masa startowa: 2450 kg
- Moc silnika: 1050 KM
- Prędkość maksymalna: 570 km/h na wysokości 3750 m
- Prędkość wznoszenia: 15,5 m/s
- Pułap: 10450 m
- Zasięg: 660 km
Me 109 E uzbrojony był w 4 MG 17 kalibru 7,9 mm.
Messerschmitt 109 został oblatany w 1936 roku. Do produkcji seryjnej wszedł z początkiem 1937 roku. Produkowany prawie do końca II Wojny Światowej w wielu wersjach i modyfikacjach. Był "koniem roboczym" Luftwaffe.